Zimą, kiedy upał nam nie doskwiera, jakoś temat globalnego ocieplenia znika z pierwszych stron gazet i portali. Nie znaczy to jednak, że problem przestał istnieć, istnieje i narasta, o czym niebawem się przekonamy.
Naukowcy , tak ci od zmian klimatycznych jak ekonomiści, inżynierowie wybiegają myślami w przyszłość, próbując zaradzić niektórym z problemów jakie globalne ocieplenie ze sobą niesie. Jednym z najbardziej dotkliwych, choć nie wiadomo czy rzeczywiście najbardziej, jest poodnoszenie się lustra wszechoceanu.
Topniejące lody na północy i południu globu, powodują na razie powolne ale w dającej się przewidzieć przyszłości szybkie podniesienie się lustra wody. Jak wiadomo, poziom cieczy w naczyniach połączonych jest zawsze (w określonych warunkach) taki sam, morza i oceany stanowią taki właśnie zespół naczyń połączonych, toteż nie trudno sobie wyobrazić, co się stanie, kiedy w oceanach lustro wody podniesie się o kilka, kilkanaście metrów.
Nie mówię tu o tropikalnych wyspach, które skazane są praktycznie na zagładę, mówię o Europie.
W Europie szacuje się, że 25 mln ludzi mieszka w strefie narażonej na zalanie w ciągu najbliższych 100 lat. Jest to również strefa niezwykle ważna ekonomicznie.
Dlatego naukowcy, patrząc w przyszłość wymyślili zabezpieczenie naszego kontynentu przed zalaniem, przez odcięcie Europy od Oceanu Atlantyckiego potężną tamą. Miałaby ona zamknąć Morze Północne i Morze Śródziemne. O ile można sobie wyobrazić wybudowanie zapory w przesmyku Gibraltarskim o tyle połączenie taką zapora Irlandii z Norwegią, z pewnością do prostych inżynierskich zadań nie należy.
Oczywiście realizacja tego projektu, jeśli w ogóle dojdzie do skutku, to okres drugiej połowy naszego stulecia. Jednak autorzy analizując dane na których się oparli, wskazują wyraźnie, na skutki lekceważenia zmian klimatycznych i wpływu człowieka na intensywność z jakimi zachodzą.
Projekt został opracowany przez dwóch naukowców Sjoerda Groeskampa z NIOZ Royal Netherlands Institute for Sea Research, department of Ocean Systems, and Utrecht University, Texel w Holandii oraz Joakima Kjellssona GEOMAR Helmholtz Centre for Ocean Research Kiel and Christian-Albrechts-Universitat, Kiel, w Niemczech. Został opublikowany w całości tu: Publikacja
w.s.
